Anèkki Swietema en Piter Zaandam zijn op reis!

Wij zijn dus op reis in Zuid Amerika en dat levert grappige taalissues op. Ons Spaans is niet heel goed dus lang leve Google translate. Maar dan is het wel handig om een pre paid kaart van het land te hebben zodat internet altijd toegankelijk is. Zo gezegd zo gedaan, David heeft een pre paid kaart gekocht.
Op zich heeft David het makkelijk met zijn naam, zijn voornaam is in elk land bekend en zijn achternaam gebruikt hij gewoon minder. Totdat we deze pre paid kochten. Hiervoor was zijn paspoort nodig om zijn naam te controleren en vast te leggen. En sindsdien heet hij Piter Zaandam. Peter, ook een voornaam die in het paspoort staat, is Piter geworden en zijn geboorteplaats is nu zijn achternaam. 

Mijn naam is een groter struikelblok vooral om uit te spreken. Ik hoor hier vele variaties en inmiddels luister ik naar alles waarbij de meest gehoorde versie Anèkki Swietema is. Anèkki Swietema en Piter Zaandam, geboren te Ernsting zijn dus samen op reis!

Onze nieuwste bestemming is Cartagena in Colombia. Het is zo fijn om zonder vast plan te reizen waardoor je tijdens het reizen kunt bepalen wat de volgende bestemming is. In Peru voelde ik me niet heel lekker, dat heeft vooral met de hoogte te maken gehad want het leven en het eten is er heerlijk. Maar dit was wel de aanleiding om te denken aan een nieuwe bestemming en dat is dus Colombia geworden, Cartagena, fijn op zeeniveau. Met wel een andere uitdaging erbij want het is hier warm, niet gewoon warm maar vochtig, zweetweer. Dus ineens met airco slapen en na elk uur lopen duiken we een airco tent in om bij te komen. Maar dit bevalt me beter dan afgelopen twee weken.
En wat is het hier weer mooi. Cartagena is prachtig. Niet alleen heeft het een hele mooie oude ommuurde binnenstad maar ook de wijk daar omheen, Getsemani, is prachtig.  Alleen maar kleine smalle straatjes, muurschilderingen, door het weer wordt er vooral buiten op straat geleefd.  Muziek, eten, drinken, dansen, alles gebeurt buiten. Wij zaten vlakbij plaza Trinidad en daar komt alles samen. Locals die er zitten, praten, eten, dansen, muziek maken en drinken, toeristen die rondlopen, in de cafés die er omheen zitten drinken en eten, een enorme kerk waar met open deuren een mis wordt gehouden. Een straatmuzikant begint als de mis klaar is en de omliggende restaurants passen hun muziek hier weer op aan door deze uit of zachter te zetten. Op het oog een hechte community. Hier hebben we drie heerlijke dagen doorgebracht. Wandelen door de oude binnenstad, een fort bezocht en naar het moderne centrum aan het strand. Geen uitnodigend strand, wel leuk om te zien en door de buurt rond te lopen. 

Nu zitten we in Mompox. En ook dit is een waar paradijs. Een oud koloniaal stadje op zes uur reizen vanaf Cartagena. Te ver voor Colombianen, mooi voor toeristen en het wordt steeds meer ontdekt waardoor er steeds meer hotels en restaurants komen. Nu voelt het nog alsof je hier in je eentje tussen de locals rondloopt. En het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan. Ook hier kleine straatjes, uitkomend op pittoreske pleintjes, er zijn 7 (!) kerken te bezichtigen. Op straat komt de een na de andere verkoper voorbij met eten, drinken, fruit, brood etc. Prachtige huizen met open ramen met gefigureerde rasters ervoor, waardoor je overal naar binnen kunt kijken en dan zie je de mooiste binnenplaatsen en tuinen. 
Om er te komen was wel een uitdaging. De bus was prima tot 15 km voor Mompox, toen stond er een vrachtwagen dwars over de weg die even de bocht gemist had.  Een takelwagen kennen ze niet dus met de hand werd eerst de lading gelost en daarna gingen ze beoordelen hoe de wagen eruit zou kunnen komen. Na 1,5 uur wachten bekroop ons wel het gevoel dat we Mompox niet meer zouden halen. De verlossing waren de motortaxis die zich aanboden. Dus dat hebben we gedaan, allebei achterop een motor, onze tas voor op het stuur en tuffen maar. Ons werd een
 prijs gegeven waar we zo mee akkoord gingen totdat een Colombiaanse mede busreiziger zich ermee ging bemoeien en er een derde vanaf ging. Duidelijk dat zij niet van toeristen prijzen houdt, jammer voor de chauffeurs maar we hebben ze maar een goede fooi gegeven.

Mompox moet je niet naar toe om te bezichtigen maar om te ervaren zegt men. En dat is zeker waar, gewoon rondlopen, een praatje maken, wat drinken, eten en om je heen kijken is meer dan genoeg. En deze twee dagen zijn in onze geheugens gegrift!

Wat zijn wij enorme geluksvogels dat we dit samen kunnen ervaren en dat we dit ook gewoon zijn gaan doen. Als ik terugkijk hebben we al zoveel beleefd en ervaren en er komen steeds weer nieuwe indrukken bij. Ik blijf me verwonderen over de schoonheid, cultuur en mensen in delen van de wereld waar ik nog niet of weinig ben geweest. Prachtig!

Op naar nog meer mooie ervaringen!

Anèkki!