Reizen als Lewis&Clark en watervallen die in het water vallen

Lewis&Clark. Twee expedieleiders die in 1804 met een leger van 33 man vanuit het oostelijk gelegen st. Louis vertrokken richting de Stille oceaan, het westen van de vs. Een tocht van 6000 km. per boot, paard en te voet met als doel het westen van Amerika in kaart te brengen. In 1806 was de expeditie afgerond en het doel was bereikt: het westen was in kaart gebracht, diplomatieke betrekkingen en handelsrelaties met de indianenstammen waren opgezet en de soevereiniteit over het gebied was uitgedragen. 

En laten wij nu anno 2017 een paar honderd kilometer mogen rijden van dit gebied wat in 1804 op de kaart is gezet: de route langs de fenomenale Colombia river van Portland tot Plymouth. De vergelijking houdt hier wel op: met z'n 2-en in de auto met navigatie en onbewapend. Maar toch is dit stukje geschiedenis een leuke aanvulling op deze trip. 

En Amerika zou Amerika niet zijn als er veel aandacht wordt besteed aan hun helden. De columbia river kent aan beide kanten een highway, de ene heet de Lewis and Clark Highway en de ander heet Vietnam Veteranes Memoriaal Highway. En dan is er ook nog de scenic Historic Columbia River Highway. Deze laatste scnenic Highway namen wij. Met veel hoogtepunten en bezienswaardigheden onderweg volgens de lonely planet. En die zijn er, alleen hebben wij deze niet gezien. Om 8 uur vertrokken we uit Portland en om 10.30 uur waren we er weer terug. De Highway was namelijk afgesloten. En dit werd pas bekend gemaakt toen we al een half uur onderweg waren, er werd geen alternatieve route gegeven dus die bedachten we maar zelf waarna we een half uur later bij dezelfde afsluiting terecht kwamen. En toen kwamen we er ook achter dat dit vanwege de bosbranden was. Enigszins gefrustreerd reden we dus weer naar Portland om aan de overkant van de river onze route opnieuw te starten. De frustratie verdween snel toen we de heftige branden aan de andere kant zagen. Vele rookpluimen en zelfs het vuur zelf konden we zien en ruiken. Bosbranden zijn enorm erg dit jaar in de vs en Canada. Dus geen watervallen voor ons tijdens deze  historische reis. Wel een schitterende tocht langs deze rivier en na deze route een wat minder schitterend maar wel indrukwekkende tocht over de prairie. Wat een leegte en wat een oneindige vergezichten over een landschap wat oneindig lang er hetzelfde uitziet.

Portland hebben we dus achter ons gelaten. Met een erg goede indruk. Het Travelers house in Alberta street is een echte aanrader en de wijk Alberta is de leukste om te verblijven. Veel eettentjes, art shops, aparte winkeltjes en leuk om doorheen te lopen. Mocht je ooit in de buurt komen dan is een bezoek zeker de moeite waard.

En Amerika blijft verbazen: ik heb een veel bredere kijk gekregen op drive tru's: Niet alleen hamburgers kunnen vanuit de auto worden besteld en ontvangen maar dit geldt ook voor medicijnen, koffies in alle soorten en maten, geld opnemen en zelfs de bankadviseur kan vanuit een drive tru worden gesproken. Het nationalisme is hier zeer zichtbaar door de hoeveelheid vlaggen die er hangen. Soms met afmetingen die dicht bij het formaat van een studentenkamer komen. En we kwamen op een zondag aan in een prairie stadje voor een overnachting waarbij de stad uitgestorven was om 3 uur s middags. Totdat bleek dat praktisch iedereen zich in de plaatselijke mall bevond, winkelend, etend en pratend met elkaar. En normale afstanden zijn minimaal 3x de afstand die we in Nederland afleggen. Geen gezeur over een bezoek 300 km verderop, dat hoort er gewoon bij. En na 1,5 week bij elke winkel 'Hi, how areyhou' te hebben gehoord heb ik het afgeleerd om te zeggen 'Fine and how are you'. Het is namelijk niet de bedoeling om een gesprek te starten na zo'n vraag.

Doel van het vertrek uit Portland was het verder reizen naar Glacier national park. En daar zijn we nu, in Whitefish. In een Airbnb die we niet snel zullen vergeten: onze host heeft Live! We slapen op een enorme kamer met een huge bed, 100-en platen, dvd's en video's, een piano, elk stukje muur is bedekt met helden zoals Bob Dylan en Robert Redford, gitaren, kasten vol met herinneringen uit zijn hele leven. De kamer is zo vol dat we met gemak onze eigen spullen vergeten omdat deze niet meer opvallen tussen alle spullen. En zo ziet het hele huis eruit. Live is een extreem hartelijke gast, heeft een pas voor het park voor ons geregeld, heeft enorm veel goede verhalen en een zeer bijzondere en interessante kijk op het leven. Hij laat ons vrij maar kan ons ook vermaken met al zijn verhalen. Het minder goede nieuws voor ons is dat het regent, voor de omgeving hier is het een zegen want het heeft in 3 maanden niet geregend en er zijn nog steeds veel bosbranden hier. Dit maakt dat we niet veel kunnen doen in het park, het weer is er niet naar, de uitzichten zijn minder mooi en de mooiste route door het park is afgesloten vanwege de branden. Allemaal oorzaken die volledig  buiten onze invloedssfeer liggen dus we maken er twee relaxte dagen van. Maar jammer is het wel. 

De  volgende  bestemming is weer Canada. Het familieweekend komt eraan waarbij we met de hele familie van David in een hostel in Field zitten, de Rocky mountains. Daar zal ik de volgende keer wat over vertellen. Tot dan!

Anneke