Loslaten, wegwezen en herten in de tuin

De kop is eraf en we zijn op reis. Één van de redenen om langere tijd op reis te zijn is om los te komen van de vaste patronen en minder geleefd te worden door wat anderen van mij verwachten. Loslaten dus. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De eerste vier dagen was ik nog thuis en ik heb het loslaten onder de knie gekregen door veel buitenshuis koffie te drinken, borrelen en eten, door ruim de tijd te nemen om mijn tas te pakken met kleding waar ik het 12 weken mee vol ga houden en het huis te poetsen. Dit laatste is niet mijn hobby en ik ben er ook niet echt goed in maar het helpt mij wel bij het loslaten!

En zo stonden we woensdagochtend om 7 uur op Schiphol met een tas die ondanks de goede voorbereiding toch nog 15 kilo woog, 2 kilo teveel naar mijn zin. In Canada hebben we een auto dus dan is het nog niet zo'n punt maar voordat we in oktobernaar Peru gaan moeten er nog wel wat items worden​verwijderd. Wellicht dat de 6 pakken drop, 2 pakken stroopwafels, cadeaus, kaarten en boeken van Canada hier al bij kunnen helpen.

Schiphol dus. Voor het eerst meegemaakt dat we omgeroepen werden aangezien op de boardingpas niet de tijd van boarden stond maar de tijd dat de gate sloot. Waardoor we dus iets te laat bij de gate stonden. We waren niet de enigen en het vliegtuig vertrok vervolgens met een half uur vertraging, maar toch bijzonder om te horen "willen de heer en mevrouw Schuitema zich z.s.m. bij de gate melden voor hun vlucht naar London, anders wordt de bagage verwijderd uit het vliegtuig." Dat zou toch wat zijn als we deze al gemist hadden. In London overgestapt in het vliegtuig naar Vancouver, 10 uur durende vlucht wat toch het maximum is voor ieder mens, geen pretje om zo lang zo opgevouwen te moeten zitten. Het inchecken hier ging ook wel komisch, de volgorde was: eerst de business class, vervolgens de 65+-ers, daarna gezinnen met kinderen <3 jr, vervolgens gezinnen met kinderen > 3 jr, toen de disabled mensen, vervolgens de mensen met premium plus en toen bleef er nog een handjevol mensen behorende tot het gewone volk over waaronder wij die naar binnen mochten.

En nu dan Vancouver Island. Quadra Island om precies te zijn. En we zijn in ons eerste paradijsje beland.  Geboekt via airbnb (als Amsterdamse ben ik er tegen, als reiziger ben ik voor) en het is het soort zomerhuisje wat ik in Nederland ook wil hebben. Met keuken dus we kunnen evt. koken en een enorme tuin waar de herten voorbij komen wandelen. In deze tuin onder de parasol schrijf ik mijn eerste blog, ik voel me een echte schrijfster die zich heeft teruggetrokken om haar boek te schrijven. Dat lijkt me wel wat!

De kop is er dus af, dat geldt ook voor mijn blog. En wat blijkt? Schrijven is ook een vorm van loslaten voor mij.